tüm nesneler zamanı öl-çer, kendilerince
oluştan oluşa savrulan yapraktır, düşer
tümvarlıktan ayrı bir düş, bu düşüş
kendi fikrinin kırbacı her daim ensesinde
tamamlanan bir çiy damlası yahut, bilinç ağacında
ağlıyor bak sahi, karışan kızıl elleri için toprağa
yok değil ki bu ağıt, bir çiğnem oluş, yine yeniden
her zerresine köklenmiş soluk mavi kürenin
ve bakabilseydik dahi en derinine bitmek bilmezin
kaçınılmaz olandır bilinç, gerçek denen anomalide
aynısında seyreden kendini, kendinden, kendiyle
