Gün 15 Kasım Perşembe. Sıradanlaşan ve monotonlaşmış hayatımın bir gününü daha kaybettim. Gün içerisinde istemediğim bir olay yaşamadım ama bu içimdeki sıkıntıyı geçirmiyor. İçerimdeki sıkıntıyı artık kendimce kabullenmiş, bununla yaşamaktan keyif alıyorum. İnsanların arasında yabancılaştığımın artık ben de farkındayım. Bu durum beni artık rahatsız etmiyor çünkü insanların çoğunun benim gibi düşünmediğini fark ettim. Çoğu insan hayatında artık duygulara yer vermiyor ve duyguların insanlar için çok da bir manası kalmadı. Basit, sıradan ve acımasızca düşünmek artık insanlara daha cazip geliyor sanırım. Bu yüzden insanlara artık ne inanmayı ne de güvenmeyi istiyorum. Kendimleyim, kendimi keşfediyorum. Düşüncelerimin, hareketlerimin ve kişiliğimin olgunlaştığını hissedebiliyorum. Ve muhtemelen hayatın anlamsız olduğuna artık kendimi kabullendirmiş gibiyim. Daha öncelerinde buna inanmayı reddederdim. Hayatın bu kadar sormaya değer olmadığını düşünürdüm fakat şuanda tam tersine her şeyin anlamsız olduğunu ve sonunda en başında varolup olmadığımızı bilmediğimiz, hissetmediğimiz yere döneceğimizi kabullendim. Hayatımın en tuhaf dönemlerinden birini yaşadığımı söyleyebilirim. Kendimi ufak da olsa hava alabildiğim bir çukurda gibi hissediyorum. İçimde çözemediğim bunalımları ve sıkıntıları hayatıma empoze etmeyi ne kadar istemesem de gittikçe beni daha da içine çekiyor. Sevgiyle kalın, gülümsemeye devam edin.