Sağduyuma kor halinde çöktün yine körüm
yine bakıyor ışık müphem deliklerinden şüphe
bütün görüntülerde, yokluğun tozdan adıyla
hiçliği renklendiriyor uzak ellerin
uzak her şeyden ismin bana.
|Çünkü|
sesin giderek bir hatıraya dönüştüğünde
ve anlattığında kelimelerin tarihini ruhuma
adım adım yokluğu hissederken tutabilmek için
tülden bir dokunuşla başlayan bebeğin suçlarıyla
.
Hikayeler aynı değil yüzler aynı değil, aynalar da
hisler de, aynı değil ah gökyüzüne
her bakış da,
düğüm düğüm varlığım şüpheden
bir Gordion ipi
bir İskender de yok ki kessin beni
var oluştan
.
İçimden aşkınım bir başka yerde kendime bakarken, bakarken hislerime
bu ne dediğim
bütün bu madde neden bütün bu kargaşa
eğer her şey anlamsızsa,
taşıdığım bu hüzün
niçin?
Bir şiir neden akla gelir
neden aşk için yürünür ki?
|Çünkü|
Mümkün olmamalı anlamsızlıkta bir kelebek
bütün damarlarım bütün kanım olmamalıydı,
nihayet yoksa neden tünüyor çatıma kuşlar
neden bir rüyanın ardından uzun uzun duruyorum
.
Aşka çekiliş neden, yoksan, bu hasret keder yoksa
niçin avuçlarımdan fışkırıyor tutuşum seni
niçin sana mübayenetim
