Bu aralar fark ettim, kazanmaya çalıştıkça kaybettiğimiz şeymiş mutluluk. 'Kovaladıkça kaçan ateş böceği' misali. Anladım ki mutluluk, karşılıksız aşkı beklemek gibiymiş. Kollarını açacaksın, geleceği varsa gelir. Gelmezse de kendisi bilir. Hem anladım ki mutluluğu aramaya gerek yokmuş ve anladım ki o hep aranmak ister ama asla bulunmak istemezmiş.
Biz de mutluluğu bulamayınca yapay mutluluklar edinmişiz kendimize, yaptığımızda tatmin olduğumuz şeyleri mutluluk sanmışız, anlaşılan kendimizi kandırmışız. Hem anladım ki gerek de yokmuş mutluluğu aramaya çünkü o en ihtiyaç duymadığımız anda hormonlarımızda belirirmiş.
