Her katı, her koridoru ağır ağır dolaşmaya başladım. Farklı insan çehreleri, farklı duygular, farklı rahatsızlıklar görmüştüm. Tuhaf bir şekilde aynı umutları da barındırıyordu bu insanlar. Her birinde hastalıklarını yeneceklerine dair umutlar, çıktıktan sonra yapacaklarını düşündükleri hayaller vardı. Hayalleriyle yaşıyordu bu insanlar, umutlarına da bir tutam akordiyon ve iki tutam piyano müziği ekliyorlardı. Daha fazlasına gerçekler müsaade etmiyor, ekleyemeyenleri intihara sürüklüyordu. En üst kata çıkmıştım, saymadım ama muhtemelen sekizinci katta falandım. Nedendir bilinmez bu katta bir tane de teras vardı. Onca zorluğa ayak uyduramayan, gerçeklerin kısıtladığı umutlarla yaşamaya çalışan, hastalıklarıyla yaşamayı beceremeyen, çokça insanın bulunduğu bu hastanede neden böyle bir yer vardı?
