o zaten beni hiç yormadı

çok sakin bi çocuktu bi kere

misafirliğe gidince oturduğu gibi kalkardı

beşikte bile ağlamazdı çok,


o zaten beni hiç yormadı

yük olmadı hiç

kendi başına büyüdü

akıllı da bi çocuktu üstelik


o zaten beni hiç yormadı

karne getirirdi hepsi pekiyi

hasta olunca başımı beklerken

annem ölürse ne yaparım diye düşünürdü hep


o zaten beni hiç yormadı

kendi beslenme çantasını hazırlardı

düştüğünü bile söylemezdi asla

aylar sonra tesadüfen gördüğüm yara izinden anlardım


o zaten beni hiç yormadı

senelerce yurtlarda kalınca da

fark etmedik yokluğunu

tanımadık hiç, yabancılaştık


o zaten beni hiç yormadı

babasını, kardeşini, arkadaşını hiç yormadı

öyle öğrenmişti çünkü

ödü kopardı birine yük olurum diye


o zaten beni hiç yormadı

tanıdığı yüzlerin tanınmadık elleri gezerken vücudunda

sessiz kalmıştı çok

ağlamıştı belki de kim bilir


o zaten beni hiç yormadı

gecelerce uyumadı da

nasıl hallederim diye düşünmekten

ve bazen halledemedi:)


o bana yük olmadı hiç

ama ben ona, biz ona

şu yaşama ağrısı

yük oldu çocuğumun sırtına


NOT' şiir, ilhamını seneler önce dinlediğim bi anneden almıştır