Sözcüklerimin artık bir anlam ifade etmediği zamanlardayım . Bazen kendi kendime konuşur bir şeylere kendimi ikna eder ya da karşıt bir görüşü kendime karşı savunurum. Zihnimde bir sürü diyalog geçer, ve öyle bir an gelir ki gerçeklikten tamamen koptuğumu hissederim . Ama şu zamanlarda artık diyaloglarımda yetersiz. Hayâl gücümü sınırlayan, bakış açımı değiştirmeyen bir hayata bağlı olduğumu hissediyorum. Sorumluluklarıma karşı yapmak istediklerim sürekli çatışıyor. Aslında zor değil, her zamanki gibi yine görevlerini yerine getiren biri olmam gerekiyor. Fakat bu şimdilerde neden rahatsız ediyor? Bir çıkış yolu mu buldum ? Ya da daha iyi bir fikrim mi var ? Bilmiyorum. Bazen saatlerce düşünüyorum. İçimde bunu her zaman hissettiğim, bu durumu düzeltmek isteyen bir güç var. O güç hep bana kendini hatırlatıp, huzursuz ediyor. Bir sistemin veya düzenin sağlayacısı değil, aksine farklı bir yol keşfetmemi öğütlüyor. Bir yol var , onu bulmam gerekiyor. Vakit varken onu keşfetmem gerekiyor. İçimde var olan artık hayat bulmak isteyen o yola ulaşamadıkça sakin kalamıyorum.