Ardıma baka baka yürüyordum, az önce gördüklerim neydi? Az önce neye şahit olmuştum! Ölü bir cesedi, onlar aralarında bölüşüp yiyorlardı; hunharca, kana kana ve daha önce hiç yemek yememiş gibi insan uzuvlarını ağızlarına götürüyorlardı. Ve asıl şaşırdığım ve üzüldüğüm şey ise benim ve benim gibilerin o insanlara baktıklarında, normal bir şeymiş gibi, hayatlarına devam etmeleriydi.

Ne bir iğrenme ne de bir üzgünlük.

Asıl iğrençlik, bu değil miydi?

Galiba gitgide ben de onlara benziyordum...

Gitgide, kendi kendimi yiyerek tüketiyorum.