Perdelerimi açmak istemiyorum Oğuzcum Atay. Güneş'e bile kırgın kalbim. Kuşları izleyemeyecek kadar yorgun gözlerim. Anlatamamak ne zormuş Oğuzcum Atay. İnce düşünmek ne zormuş. Bu kurtlar sofrasında biraz da olsa kendin olmak ne zormuş... Niye boş veremiyorum Oğuzcum Atay? Onlar gibi rol yapmaktan yoruluyorum. Onlara ayak uyduramıyorum. Niye her hata dönüp dolaşıp beni kendine sahip biliyor? Neden uzanamıyorum göklere? Deliriyorum diye haykırmak istiyorum Oğuzcum Atay. Yoksa işte o vakit bedenimin ruhsuz haliyle karşılaşacaklar. Kırgınım Oğuzcum Atay. Bir kere uçurtma uçuramadığım için rüzgara kırgınım. Bisikletimin arka iki tekerine, ertesi sabah eriyen kara, okulumun yollarına, ucu kırılan kalemime kırgınım. Ve tamir edemiyorum Oğuzcum Atay. Bütün devletlere, bütün milletlere, ciğerime dolan havaya, parayı icat edene, bütün silahlara, mayınlara kırgınım.