Kayıplar yaşıyorum içimde. Düşüncelerim kaybolmuş, bulabildiklerimin benimle hiçbir bağı kalmamış. Uçsuz bucaksız zihnimin bozkırlarında alabildiğine kimsesizim. Kalbimin tam orta yerinde ise eski bir mezarlık var. Ölmüş insanları, canlı duyguları gömdüğüm... Dua okuyanları eksik... Çiçekler açmıyor topraklarında. Yeşermiyor tek bir ot bile. Alabildiğine boş mezarlarla dolu kalbim. Kazıyorum gece gündüz. Hala gömülecek duygularım var. Bir tane de kendim için kazıyorum en uzak yere. Güneş ışığının değmediği, kimsenin öpmediği kalbimin en derin karanlığına. Uzanacağım içine, bakacağım puslu gökyüzüne. Yağmurlar yağacak göz kapaklarıma ama ben ağlamayacağım. Çünkü o duygumu bile gömmüş olacağım o gün. Sonra ise vicdanlı birinin üstümü örtmesini bekleyeceğim. Kaç saat, kaç gün, kaç asır geçerse geçsin beklemek zorundayım. Bilirsiniz, ölüler kendilerini gömemezler.
