Haylimdeki dünyada kaybolan on sekiz yaşındaki ruha...
Hiç hayatı kaçırdığınızı düşündüğünüz zamanlar oldu mu? Evinizin penceresinden akıp giden hayatı... Bir daha ne on sekiz ne de genç olabileceğiz. Aynı zevki vermeyecek hayat. Belki de olmayacak bile...
Aklımın içi, yarın yokmuş gibi aynı. Ama hayatım bir şekilde devam ediyor hep.
Sanırım bir kere tadına vardım ölümün, anksiyete dolu ruhumu birden sakinlik bürümüştü. Sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Farklı bir şehirde farklı bir hapis kurdum kendime ve şimdi ise görüyorum ki çok yalnızım. Kimsem yok bana hayatında bir konum veren.
Eskisi gibi bakamıyorum bu dünyaya. Bana kurulan hapishaneyi kırmaya çalışıyorum. Çünkü biliyorum ki artık yarın yok.
Ölümün kendini çok sık hatırlattığı bu zamanlarda anlatacak kimsem olmadığı için yazdığım yazıdır ve bunu yazmaya buraya dört ay önce yazdığım cenazemi anlatan şiiri okuyunca karar verdim.
Gelecekteki Sinem, bunu okuyorsan eğer lütfen yaşamadan ölme.
