Sahipsiz bir öykü okudum dün gece,
Bilindiğinin aksine aşk demiyordu adam,
Ve hayat demiyordu kadın
Hiçbir şey olması gerektiği gibi değildi
Öykü bu ya!
Yine de mutlu sonla bitiyordu...
Yara almıştı adam
Kızgın, kırgın, yıkılmış,
Çıkartıp hançeri kınından
En mahremine saldırdı
Kadının ruhunun.
Kadın güldü!
Gözlerine baktı adamın
Sevdiği, inandığı, teslim olduğu...
Acaba hala o mu?
Sustular sonra
Çıldırasıya bir sessizlik,
Dillere hapsolan sevda,
Ve askıda kalan aşk...
Mutlu son mu?
Ağız dolusu küfürdü
Belki aşk...
