Öylesine

Etrafımdaki herkes bana kızıyor, “Unut artık, kendine bunu yapma,” diyor. Benim, bile isteye kendime acı çektirdiğimi sanıyorlar. Hayır efendim bu bile isteye çekilen bir acı değil. Elimde değil. Anılar yabancılaşıyor. En çok da bu acıtıyor işte. Yorgun hissediyorum. İyi ama niye? Ayrılığın böylesine dayanılmaz olmasının sebebi ne? Diş ağrısı gibi durmadan zonklamasının sebebi ne? Beni artık görmeyecek, beni artık sevmeyecek. Umurunda değilim bunu kabullenmek niye bu kadar zor? Oysa dayanılmayacak çok acıdan, çok sancıdan geçtim. Her şeyi atlattım. Bu da atlatılamaz mı? Daha ne kadar yanacak canım? Çok soru var biliyorum işin acısı cevabı sende de yok bunun farkındayım. Kendimi azat etmem lazım hem de bir an önce, ama olmuyor işte. Geçene kadar ki bunun ne kadar süreceğini Tanrı bilir, esirim acıma.