Bir satranç tahtasıydı Dünya
Şeytanın ellerinde siyah taşlar,
Ben mi geldim oyuna?
Yoksa oyun bende mi başladı?
Kalbim bir cam kadeh,
Titrek ellerde taşınan.
Ruhumda dikiş izleri
Acımasız ipliklerden kalan
Ne toprak beni anlar,
Ne de gök beni kucaklar.
Ne söyleyebilirim derdimi
Ne de kimseler anlar.
Kimse anlamaz bu ağırlığı,
Bu incinmiş olmanın keskin sızısı.
Yine de güzel gülerim ben
İçimde dünyalar devrilirken
Dilan Etik
