Mevzu hayatta kalmak olunca başka bir şey söylemeye çekiniyoruz bazen ama insan hayatta kalınca ölmemekle yetinemiyor, yaşamak istiyor. "Beterin beteri var." diyerek örtünce bütün olanların üstünü hafifleyemiyoruz, her şey daha da zorlaşıyor. Duymamız gerekiyor acımızı, öfkemizi, sevincimizi, hüznümüzü, kaybettiklerimizi kabullenip tutmamız gerekiyor yasını. Kalbimizin hissettiği her şeye izin verip döngüsünü tamamlamasını beklememiz gerekiyor. Böylece sığamadığı her şeyden açılıp genişliyor insan. Geçmez sandığımız o duyguya izin verdiğimiz zaman biraz oturup gidiyor. Sonra kaldığımız yerden devam ediyoruz. Hayatın içinde olanı kabullenmeye başlıyoruz zamanla, apar topar göndermek yerine bize eşlik eden, var olan ne varsa yanımıza alıp onunla birlikte hareket etmeyi öğreniyoruz.
