"Doğduğumuz gün öldüğümüz gündür," dedi bir adam, bir şair, bir yazar.
Ben seni gördüğüm an anladım bu paradoksun ne kadar anlamlı olduğunu.
O an hiçbir şey söylemeden bana her şeyi anlatmıştın.
Bana neler yapabileceğini, masum ve hiç de masum olmayan gülümsemenden anlamıştım.
Anladım ama yıllarca takılı kaldım o gülüşte.
Anladım ama bu kadarını tahmin etmemiştim. Çünkü bu kadarı filmlerde bile olmazdı.
Bu kadarına annem çok ağlardı, babam ağlardı, dostum ağlardı.
Onlar ağlamasın diye ben bir yerlerde ölüp, bir yerlerde kendimi diriltip eve geri dönmenin acısıyla hep bunu düşündüm; keşke seni gördüğüm an cinayetine izin vermeyip intihar etseydim!
