Belli ki onları bu kadar düşündüğüm halde düşüncesizliklerini görmek beni kırmıştı. Öfkelenip "Düşüncesizliğinizde boğulun e mi?" diyesim geliyor ama yapamıyorum. Sevdiklerime sert cümleler söylemekten çekinirim ben.

En sertlerini saklarım hep.

Yine de bazen gider kırar karşımdakinin kalbini,

Mahcup olurum.

İçimde parçalara ayrılmış duran kalbim benim eserim sanki!

Yine de hala sevdiğim biriyle yıkıcı sözlerle savaşmayı kabul etmez kalbim...

Sanırım en çok beni, içimdeki sevdiklerimi öldürmek zorunda bıraktıkları için öfkeliyim onlara.

İnsan kendi katili olur mu hiç?

Ne güzel kendi halimde seviyordum işte sizi.

Bu kadar düşüncesiz olmak, içimdeki yerinizi sarsmak zorunda mıydınız?

İçimden küfürler etmek, lanetler okumak geçiyor.

Ama hala bunu yapamayacağım kadar kalbimin içindesiniz ve sizi eskisi gibi sevemeyeceğim kadar da uzaksınız bana.

Bu söylediğimin ne kadar zor olduğunu bilseydiniz utanırdınız biliyor musunuz?

Beni nasıl bir arafta bıraktığınızı size anlatabilseydim eğer kendinizden soğurdunuz belki.

Ve işte tam bu noktada yapabildiğim tek şey susmak.

Düşüncesizliğinizde boğulmanızı dileyemediğim için sessizliğimde boğulacağım.