Dostsal manada yalnız hissediyorum okuyucu, dostlarım var ama yalnız hissediyorum. Benim insanlarımız nerde? Sevgileri yarınlara bırakmayan.
Başkalarıylayken gözlerinin içi gülerdi onların, can atarlardı başkalarıyla buluşmaya, içten ve kendiliğinden sevgi sözcükleri dizerlerdi; hiçbir zaman öncelikleri olmadım, dostları bile değil herhangi biriydim, ilk gözdenin çıkarılabilecek ve de mutlaka çıkarılan... Ben bunun böyle olduğunu ancak 18 yaşımda itiraf edebilmiştim kendime; benimle olan konuşmaların o kadar sıcak ve içten olmadığını, buluşmalarımızın sadece benim ısrarımla gerçekleştiğini, ben istemesem fotoğrafımızın bile olmayacağını ve en önemlisi de, aylar öncesinden doğum günlerini organize etmeme rağmen, on sekizime geldiğimde hiçbirinin beni hatırlamaması.
Gençliğim, çocukluğum, canımı vereceğim biricik dostlarım
Benim İnsanlarım değillerdi, hiç olmadılar, ölü bir yapraktan farkım yoktu onlar için.
İşte bu da benim küçük hikayem
