"Gözlerinle gözlerimin buluştuğu ilk anda aynı günaha bulandık,

tövbe etmeye bile yeltenmedik affedilmeyeceğimizi hep bildik.

Yasaklıydık birbirimize tutuşmadı ellerimiz,

ruhun ruhuma dolandı, kimseye fark ettirmedik.

Tenin tenime zehir gösterildi oysa panzehirdi kokun,

bir defa koklayamadan oldum meftun.

Hüzünle baktı ruhun geceleri kaçtı uykum,

bir ninniydi sesin, beni hep mahrum ettin."


Bugün kovuldum cennetin yedinci katından, şiir bile söylenmezmiş orada, yenmezmiş kırmızı bir elma. Oysa yüzünü görünce diziliverdi mısralar, dilimlendi o elma. Yemeyi istemedim, sevmeyi istemediğim gibi seni. Yine de her zaman sev istedim beni.


Elmayı yerken aklımdan çıktı yasak olduğu, oysa onu özelleştirmek de bir suçtu. Bunu onlar yaptı ancak hep ben oldum suçlu.

Seni severken aklımdaydı yasak olduğun, ancak engel olamadım kalbime. Tüm oklar yöneldi sevgime, oysa vurulan yalnız sen oldun. Vurulurken bile asla yenilmedin, bu yüzden hep özendim sana çünkü ben bu savaşta hiç yenemedim. Kazandığımı bile düşlemedim, olmayacağını hep bildim. Korktun belki ama asla pes etmedin, oysa ben düşümde bile seni kaç kere bırakıp gittim. Tahmin ettin belki ama hiç dile getirmedin. Sen yalnızca bana yenildin.


Bugün adaletin tartısında hafif kaldık, kalkamadık. Ortada bir suç vardı, ancak yasağı cazip gösteren şeytanken melekler bizi suçlu buldu, affı hiç tadamadık. Sevmedik dedik ama elmayı elimizde gördüler; yüreğini göğüs kafesine sakladın da sesini kısamadın ya, biz hep yakalandık. Sevgilim, kabul et, beni sevmen en büyük günahtı. Ve yine kabul et ki seni sevmem olabilecek en büyük taarruzdu. Biz bunları hep hak ettik.

Sadece bazen soruyorum; savaşı başlatan ben değilken, nasıl yenilen olabildim. Savaşı başlatan senken, nasıl kazanan onlar oldu?


Bugün seni sevmem yasak gösterildi,

Adem'in elmayı yemesi ilk yasaktı, benim seni sevmem ise asla son olmadı. O cennetten kovuldu, ben sensiz bırakıldım. Oysa yuvam sendin, cennetimdi gülüşün. O günden sonra bir daha hiç gülmedin.

Yine de vazgeçmedim sevmekten, kalbim hep senli şarkılar çaldı. Bir bestesinde fısıldadı kalbim, duyanı hiç olmadı.

''Seni sevmem en masum şeydi, Adem elmayı yemeseydi!''