"Denizin pencereleri sürgülüydü" demiş şair. Çok sevdiğim bir dizedir. Ama hep şunu da düşündürür: "Ya pencereler denizlere sürgülüyse." Belki de biz kapatmışızdır o pencereleri.
İnsan öyle bir varlıktır ki kendinde bulduklarını halının altına süpürür. Gün yüzüne çıksın istemez yüzleştikleri. Kalbin gördüğünü beyninden saklamaya çalışmak neyin çabası değil mi? Böyleyiz işte. Kendi penceremizi sıkı sıkı kapatırız farkında olmadan. Çünkü pencereyi kırmak daha zordur. Oradan izlemek en kolayı. Bu yüzden de görmek istemediğimiz ama yerini adımız gibi bildiğimiz yerlerde saklarız en kuytularımızı.
Halımızın altını temizleyip pencereden denizin kokusunu alma vakti geldi de geçiyor. Hayat bu kadar kısayken açalım gitsin pencerelerimizi. Sürgü çektiğimiz her şeye kavuşmayı dileyelim.
