Ve ilk ihanet eden uyku oluyor bana. Kesinlikle uğramıyor. Sonra fiziksel olarak bir soğukluk, ayak uçlarımdan saç telime kadar buz kesiyorum. Mental olarak ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Durağanım. Boş. Dünyadan dışarıda. Böyle durumlarda ağlamayı beceremiyorum. Derinden bir kaybedilmiştik hissi, araladığın kapıyı görebiliyorum artık. Gidemedim, ben beceremiyorum. Soğuk, üşüyorum . Ne yapayım ki şimdi ben? Yetmedik yine ,olmadı, çürüttük hasatları. Beceremedim yine. Kaçtı hayatımın bi' köşesi, dikemem, onaramam. Üstünü örtmeyi de bilmiyorum artık. Yedi yaşındaki velet çığırtkanlık yapıyor şimdi, lanetimi hatırlatıyor bana. Ama boynum kıldan ince. Korkuyorum lanetimden. Kimse kabullenmiyor beni biliyorum, haketmiyorum. Neyim ki aslında hep gülen biri. Billa korkuyorum acımı lanetimle harmanlamaktan. Üşüyorum. Üstelik gideceğimi bilmezken.
