Kütüphanede gezinirken tozlu rafların arasında bulduğum ansiklopedi, ruhların birleşmesini aşk, aşkı ayrılık eşiğinde can yanması olarak ifade etmiş.
Veya etmemiş, ne önemi var?
İki insanın kendi arzu ve istekleri ile yan yana geldiğinde bir bütün olmaları mümkün mü?
İki istek, iki arzu tek başına bir bütün etmez, edemez. Bambaşka bir güç ve kudretin aralarına girmesi, biraz acıyla yoğrulup bu duyguların şahlanmasıyla patlama sonucunda birleşmesi gerekiyor.
Gururu, kalbi, doğruyu, yanlışı paramparça eden bu acı patlama olsa olsa bir ayrılığın eseridir.
Peki iki bedenin tek bir ruhu paylaşmasına eksilmek denmez mi?
Bunca acı, bunca kayıp yaşanmalıymış, yaşamakta hayır varmış gibi...
Yok üstadım yok, ne hayrı.
Ayrılık hayır getirmez.
Kalbi söker bir umut getirir.
Uzun uzun bekleyişler başlar zaman tükenir.
Başlangıç bitişi doğurur, her son insanı tüketir.
Ruhların birleşmesi ayrılık eşiğinde can yanmasıdır.
