Güneş gösterince kendini göz kapaklarından,
Kalbe çöken kara, koca bir bulut taşır yükünü yaşamın.
Açarsın gözlerini, günaydın denen bir ses ararken bulursun kulaklarını.
Bütün bedeninden, ruhuna uzanır tükenmişliğin.
Parmak uçlarından, saç uçlarına kadar şiire bürünsen de,
Anlamsız bir sabaha uyanmaktan başka bir şey değildir ki varlığın...
