İnsan alışınca kendi çığlıgına
Başkasının fısıltısı kulaklarını kanatır
İnsan bir kez alışınca yalnızlığa
Her kalabalık içinde bombasını taşır
Sokak lambaları odanın ışığı olursa
Kaldırımlar yatağı olur insanın
Banklar koltuk olursa
Agaçlar perde olur
İnsan kovulmuşsa evinden
Zihni hapishanesi olur
Düşünceler boynuna urgan
Tırmanırda sırtında bulunan yüke
Salıncakta sallanan çocuk neşesiyle
Ölümü sallandırır
