Ne zamandır şu hayatta
Bir şeylerin yokluğuyla yaşıyorsun
Kapını sonuna kadar aralamış
Artık evine meyve bile almıyorsun
Sahile inip yürümüyorsun ne zamandır
İçinden gelmiyor simit atmak
Aynalara da kırgınsın üstelik
Tek dostun kalmış devrik bira şiseleri
Bu aralar gülmeyi de unutmuşsun
Asık asık dolanıyor gölgen
Gözlerin görmez olmuş
Selamı sabahı kesmiş çevren
İsyana duruyorsun zaman zaman
Tıpkı salyangozun gibi
Hafızandan da silinmiyor kokusu
Yakıyor her sandığında kalbini
