Her güneş, karanlığa doğduğunda anladım; güneşler, mumların katilidir. Bir kere kendi mumuna razı bir şamdan olduysan artık hiçbir güneşin ışığına açmazsın gözünü. İçimdeki ışık yüzüme vurmasın diye avucuma döktüm. Ve avuçlarımı her defasında kıblesine çevirirken yakarışımla beraber ışığımı da sundum Hakk’ıma. Mum yandıkça ısınıp, o bitince yanacağımı bilemedim…
