Bazen sadece depresif olmaya ihtiyaç duyuyoruz. Yanlış. Yaşadığın şeyler başkalarına çok küçük gibi görünse de senin dünyanda bir dağ olabiliyor. Altında eziliyorsun.
Ya da bazen birileri sana ne kadar güçlü olduğunu söyleyebiliyor. Senin dayanacak gücün kalmamışken üstelik.
Kendini yalnız hissedebiliyorsun veya bile isteye yalnızlaştırabiliyorsun. Bazen bu bir tercih meselesi olmuyor. Çünkü bazen bu sadece kendine ayırdığın zaman oluyor ve bunun için pişmanlık duymaman gerekiyor. Başkasına verdiğin değerin önce kendine ne kadar değer verdiğinle alakalı olduğunu anlıyorsun günün sonunda.
Kalbinin taşa döndüğünü hissettiğinde ve artık hiçbir duygunun seni ele geçiremeyeceğini düşündüğünde biri gülümsüyor sana bunun aksini hissettirecek şekilde. Arsız bir mutluluğun başlıyor o zaman ama sana böyle hissettiren de gidebiliyor. Neden olduğunu bile anlayamayabiliyorsun. Hatta kendini suçlayabiliyorsun belki hatayı nerede yaptığını düşünerek.
Bak sana ne diyeceğim şimdi. Hayatta sahip olduğum her şey için minnet duyuyorum sahip olmadıklarım için çok çalışırken. En büyük eleştirileri kendime yapsam da sürekli yetersiz hissediyorum diyorum sıklıkla. Belki çok şey kaybetsem de bir şeyler kazandım sonunda. Her zaman işin pozitif tarafından bakmaya çalış diyen bir adama verdiğim sözden sebep ben böyle yapıyorum şimdi.
Ama şunu unutma, seni anlayan biri var burada. Seçtiğin yol neyse de o yolda yalnız yürümeyeceğini bil. Her zaman sağlıklı ol gerisini bir şekilde çözeceksin.
