Denizi seviyordum. Bilmiyordun.

Oysa ben senin sudan delicesine korkmana rağmen denizler aşan bir kaşif olma isteğini bile biliyordum.


Susabiliyordun sen. Oysa ben sustuğun zamanlarda dahi zihnimde sana anlatıyordum.


Kararlar alıyordun. Ben alacağım kararlara seni ne kadar dahil edebilirim diye düşünüyordum.


İnsanlar canını yakıyordu, ben senin saçlarını, kirpiklerini seviyor, kalbinden öpüyordum.


Kendi başıma kalıyordum. Anlatamadıklarım içimde dağ oluyordu. Kızıyor, parçalanıyor, düşüyordum. Elin bana uzanmadan kalkıyordum.


Ağlıyordum. Gözyaşlarım avucumda bir derya oluyordu. Ne yazık sen o deryada dahi beni keşfetmiyordun.


Aptallığıma gülebilirsin elbet. Çünkü evet... İnsanlar canını yakıyor, ben dağılan her bir zerremle "sen"li tek bir hayali, bin gerçeğe değişmiyordum.