İnsanın zirvesi nedir bilemem.
Her konuda bir zirvemiz vardır belki de zirve sandığımız vardır.
Bildiğim bir şey var ki, bir şeylere fazlasıyla doydum. Hayatlara. Hayatların akışına. Artık şaşırmadığım onca olaya karşın bakışıma. O tebessümlerime tebessüm ediyorum artık.
İnsanların bir şeyleri anladığını bildiğini zannederken ki göremeyişine bir tebessüm ediyorum artık. Sustuğum, haykırdığım, içime gömdüğüm haykırmak için her şeyimi verecek olsam dahi mecbur kaldığım onca gerçekle bakıyorum hayata. Gerçeğin bende yarattığı katliamla.
Her hücremde hissederek anlayarak. Her zaman biraz daha biraz daha derken sonsuz bir öğrenim sürecinde olduğumun bilincine vararak yaşıyorum.
Yaşadım bitti demiyorum, yaşadım, yaşatıyorum diyorum.
Aktarabildiğim kadarını aktarıyor aktaramadıklarımı kendi içimde hücrelerime dağıtıyorum ve onlarla var oldukça nefes alıyorum.
Bu gerçek doyum mudur bilemem. Hiçbir şeyin sonu yok hayatta her zaman hep daha fazlası daha ilerisi var biliyorum.
Ama bana bazı şeyler artık kafi geliyor.
Bugün ölsem, içim rahat diyebileceğim bir hayata sahip oldum. 22 yaşına gelmiş bir kız için hayatı, çok çok şeyi zerre de olsa tadabilmek görebilmek bazı şeylere doyabilmek belki de benim varlığımın zirvesi budur.
Yine de biliyorum ki, ben bu kadar değilim. Her zaman daha fazlası var.
Anlatamadıklarımızın anlattığı daha nice gerçekler, benliğimizden nice parçalar var.
Fehmekar
