Yalnızlık diyor şair

Bir toz bulutun içinde kalmış şeftaliyi yerken

Yere dökülen damlalar diyor böcekler için

Ben ise istemedim sekiz ayaklı olmayı ve

Damlalarla beslenmeyi

Beni böyle doğurdular dedim

Kimse inanmadı.

Başka türlü yazamıyorum

Benim iki elim yok

İçimden çıkan organları tutabilsem

Onlara daha az hüzünlü şeyler söylerdim

Bir sandalyede oturuyorum ve kimse yok

İnanır mısınız?

Herkes var sanırdım ama kimse yok

(Ama oradalar?)

Ellerim ve ayaklarım masanın sekiz köşesinde

Kimse yok.

İnanır mısınız?

Ev buz gibi ve camı kapayan yok

Aralık ayı geldi

Kar bile yok.

İnanır mısınız?

Ben bile yokum aslında

Bazı kimseleri görünce atan kalbim

Bir tek o var, engel olamıyorum

Ben bile inanamadım.

Sekiz elim ve ayağım

Hiçbiri ona gitmiyor ama

Kalbimle tıp oynuyorlar

İnanır mısınız?

Buna rağmen beni sevmediler

Belki "o" bile yoktur

Ben inanmam.