"Yalnız yapılan yolculuklarda gülmeler, ağlamalar, hüzünlü şarkılar. Hatıralar ve umutlarla temize çekilen hayatlar, tazelenen ruhlar. Bitmesin istenen yollar."
Tuhaf’ın bir sayısında bu satırlara denk geldiğimde çok hoşuma gittiğinden not almıştım telefonuma. Şimdi aynı satırları tam da içinde bulunduğum yolculukta tekrar hatırlıyorum. Bu sefer sadece okuyup not almadım, bu sefer yaşıyorum ve hissediyorum aynı satırları. Fotoğrafları şu an yazdığım bu satırlardan yirmi dakika kadar önce çektim; buram buram ân, şimdi kokuyor bu post. Yeşile, bol bol ağaçlara, doğadaki renklere bu kadar hasret kaldığımın farkında bile değildim. Şehir n’apıyorsun sen bize böyle?
