Veda ettim karşılaştığım o cümleyle bugün
Aynalar çirkinleştirmişti aylarca beni
Kaşlarım hiç olmadığı kadar çatıktı veda gününden önceki gün
Ayrılığın habercisiydi o günkü sana yarım gülüşüm
Sana yüz kere git dedim
Benden sürekli gittiğini gördüğüm halde senden gidemedim
Her gün karşında beni gör diye bekledim
Sen bende başkasını ararken
Sevdim seni sevmediğim kadar
Kızdım sana kızamadığım kadar
Bir bakışında kayboldum
Bir bakışınla kaybettim
Renklendi sandım sayfalarım
Kopartıp atıyordun halbuki önceki sayfaları
Kaybettim bütün renkleri
Artık siyah beyaz da yoktu
Ankaraya mahcup oldum ben veda günü
aciz bir mahcubiyet vardı yüzümde
Sırtımı sıvazladı beni bırakıp gittiğin gün
Senin yerine kendine iyi bak dedi gözlerime bakarken
Gözlerinden yaş geliyordu
Rüzgarı vücudumu kesiyordu
O gün ben de ankaraya veda ettim
Tıpkı senin gibi bir görüşürüz bile diyemedim
O gün durakta saatlerce ağladım
Ankara için miydi bu hüznüm anlayamadım
Sana kırk kere demiştim
Bir kadın ağladığı yolu bir daha yürümez
Ben o gün aylardır yürüdüğüm yolda
saatlerce ağladım.
