Sana yazdığım ilk şiir bu, belki de son
Nasıl dökülür kelimeler satırlara bilmiyorum
Binlerce şey var yazmak istediğim
Sayfalar almayacak işte bundan korkuyorum
Sana yazdığım ilk şiir bu, belki de son
Donarken kuru bir ayazda baharı getirdin bana
Karla kaplı coğrafyamın üzerinde açtı tüm çiçekler
Nasıl renk kattın, nasıl ısıttın içimi bir bilsen
Sana yazdığım ilk şiir bu belki de son
Gözlerime her baktığında yüreğimde milyonlarca kuş kanat çırpardı
Küçük bir kız çocuğu havalanırdı salıncakla gökyüzüne
Yeşillenirdi içimde tekrar kuruttuğum her ne varsa
Sana yazdığım ilk şiir bu belki de son
Şarkılar mırıldanırdın sürekli bense kötü der dalga geçerdim
Kızardın bana bir daha söylemem der unuturdun her seferinde
Oysa bilmezdin sesinin ruhuma işleyen bir nakış olduğunu
Sana yazdığım ilk şiir bu belki de son
Bana her sarıldığında kalbini kalbime tamamladım
Bir kez öptün ya o gün beni
İşte o anı ben durmadan aklımda tekrarladım
Sana yazdığım ilk şiir bu belki de son
Dengesiz bir adam olsan da istemezdim gitmeni
Sen o kadar acı çekmişken
Nasıl dileyebilirdim beni sevmeni.
Sana yazdığım ilk şiir bu belki de son
Tuttum her şiirin dizesine oturttum seni
Öyle yakıştın ki mısralara
Tıpkı Nazım’ın Piraye’ye yakıştığı gibi
Sana yazdığım ilk şiir bu belki de son
Ah sevgilim, canımdan içerim
İstemez miyim ölene kadar adına şiirler yazmayı
Oysa yüksek bir dağ bu ya beceremezsek aşmayı
Sana yazdığım ilk şiir bu belki de son
Bilirsin, sen yanımdayken sustururum bütün kelimeleri
Sessizlik konuşur, sen konuşursun
Ama ben bir türlü çıkartamam dilimdekileri
Sana yazdığım ilk şiir bu belki de son
Sen de benim ilkimsin sonuçta her şeyi başlatan
Ya yaşatacaksın beni ya bitirecek
Ya öleceğiz seninle ya da dünyanın sonunu getirecek.
