Bulamıyorum kendimi. Kaybolmuşum sanki ama öyle ilk defa geçtiğim bir yolda değil her gün geçtiğim yollarda kaybolmuşum. Her şey tanıdık, biliyorum. Dün de vardı bu kaldırım, köşedeki binanın bahçesindeki gül dün de vardı; az ilerdeki bakkal da hep oradaydı.
Peki ben neredeyim? Ben ne dün bıraktığım yerde ne bugünde ne de yarındayım. Kaybolmuşum. İçimde bu kalabalıkla yapayalnızım. Yürüyorum o her gün geçtiğim yoldan, tanıdık gelen şeylerin umuduyla arıyorum kendimi. Kimseye de sormuyorum inatla; biliyorum çünkü yabancısı değilim. Aynı yerlerden iki üç defa geçmek gerekiyor belki... Yarın yine gelirim buraya, dolaşırım sokakları; şahit olurum kaldırımda yürüyen insanlara, top oynayan çocuklara, uçan kuşlara... Her şey yerli yerince, ben de aynı yerimde... Belki bir gün... Kendime de şahit olmanın umudu ve kararlılığıyla...
