Şimdi öyle sessizim ki odamda.
Ağlayışlarım dahi duyulmuyor. Günler, haftalar, belki de yıllar geçti. Ben hala sessizce, sensiz bir şekilde ağlıyorum. Görmüyorsun, duymuyorsun, belki bir ihtimal hissediyor musun? İçimdeki nefretimi, özlemimi... Hissediyor musun nasıl paramparça olduğumu?
Kalbim tir tir titriyor. İlk defa bu kadar yalnız ve kırılmış şekilde buldum kendimi. Ben bile tanıyamadım aynadaki beni. Sensizlik çok değiştirmiş. Kimseyle konuşmuyorum artık, konuşmayacağım da. Anla, uzun süre oldu seni görmeyeli. Zihnime başka seslerin girmesi, senin sesini hatırlamakta zorlanmamı sağlıyor. Yüzünü unutmak üzereyim. Tek hatırladığım gözlerin, bir de dudakların. Artık gelmelisin, bunları kaybetmek üzereyim. Kendimi kaybettim! Ben seni kaybetmekten korkuyorum sevgilim. Hiç gelmemişken bendeki sen için korkuyorum.
