Bilinemez bir kuyunun çıkmazındayım

Boğazımdaki acı verici düğümle

Veya kalemimden çıkamayan cümlelerle

Haykıramıyorum kelimelerimi


Bakamıyorum suratlarına

O kadar uzzaklaşmışım ki hayattan ben

Yaşamayı unutmuşum

Ölüme sarılmışım her bir çıkmazda


Kurtulcağımı sandım kavuşursa bedenim karanlığa

Sonsuz karanlığın acılarımı yutacağını

Benden bir parça kalmayana kadar

Zerrelerime ayıracağını


Sessizlik içindeyim şimdi

Etrafımı çığlıklar kaplamışken

Huzur içindeyim daha yolun yarısında

Hayatımda ilk defa


O günü hatırlıyorum

Ne kadar üşüdüğümü

Bir yaz günü antalyada

İlk kez üşüyebildiğini öğrenmiştim insanın


Sessiz,sedasız

Kimsesiz

Nasıl üşüyebilir insan

Aynı hisle yıllarca



Nasıl vazgçer insan kendinden

Yolun yarısında, keşfedemeden

Hala üşürken deliler gibi

Başka bir hayat görmemişken


En sevdiğim insanlar,yabancılar

Hissediyorum her zerresini

Kurulamamış hayatarın

Vazgeçilişini