Gözlerimizin üşümesiyle huzur aradığımız balkon sefası son buldu.
Sensizliği sessizliğime katıp can verdim.
Kaybım benim kadar senindi,
Ruhun senin kadar benimdi.
Ölmeyi sevenlerdik olmamayı da deyip koyuverdik rakıyı son buldu.
Nefesine nefes katamayıp can verdim.
İçim dışım benim kadar benimdi,
Sahi kaybınız kimindi?
Kayıp mıydık biz yok muyduk yoksa, kim son verdi?
Hiç olamamış olmak nasıl bir histi, biliyor musun,
Sormayı denedin mi hiç?
Sorma,
Odanda sorma mesela,
O da sana soruyor sonra,
Dünyaya sorma mesela
Duymuyor senleri.
En iyisi sorana kadar sorma,
Sormadan sorulan bir gün olur ve hüznümüz soğur diye.
Sessizliğimin içindeki sen ben ve o da...
