Yalnızlıkla barışın, kendinizi sevin, kendinize harcayın vaktinizi. Bunları unutun. Hayat sevince, sevilince güzelleşiyor; mevsim kış bile olsa çiçek açıyorsun. Gözlerinin içi ışıldıyor. Güneş pasparlak tepende geziyorsun. Hayatın içinde o telaş yormuyor seni, bir bakmışsın her şeyin üstesinden gelmişsin. Aşamayacağın bir yol olamaz gibi, sanki kanatlanmışsın kuş gibi. En sevdiğin yemeği yemiş de üstüne bir sigara yakmışsın gibi. Ya da dünyanın en güzel manzarasına uyanmışsın gibi. İşte bu kadar güzelken sevince, sevilince neden yalnız kalıyor insan? Bir şekilde alışmalı mıyız buna da? Hayır, ben sevildiğimi duymak istiyorum.
