Kendimi kimseye ait hissedememe hissinin altında gittikçe ezilmeye başlıyorum. Her şey sahte gelse de kendimi mutlu etmek için, sevgileri gerçek algılamak için uzun bir çaba sarf ediyorum. İyi mi yapıyorum yoksa kötü mü? Bilemiyorum… Sıkışmış hissediyorum. Bana bir el uzanır mı? Artık inanın hiç sanmıyorum. Belki bana uzanan elleri kendim kırıyorumdur. Kafamdaki tilkiler bile yorgun düşmüş olabilir. Az düşünüp çok gülmeye çalışıyorum, insanlara anlam yüklemiyorum artık. Kimseden bir beklentim de kalmadı. Bu düzene inanın hiç alışık değilim. Burnumun direği sızlıyor, eski günlerimi özlüyorum. Beklentim yok demiştim ama bir tek sevilmeyi bekliyorum. Ne oldu da böyle değişti her şey bilmiyorum. Yapay insanlardan, yapay davranışlar görüyorum. Bazen alıp başımı gitmek istiyorum öyle ya bunu düşünürken bile sahte de olsa beni seven kişilere ne derim diye düşünüyorum. Ben hala herkesi çok önemsiyorum. Çok seviyorum. Tutuyorum kendimi, kimse senden bir şey istemiyor diyorum ama yine kendimi insanların yanında onlara iyi gelirken buluyorum. Eee peki bana kim iyi gelsin? Herkese kanat geren görkemli bir kuş da olsam, artık benim de bir kanat altına alınma zamanım geldi. Birileri de beni korumalı, düşünmeli. Tek başıma tüm insanlara yetemeyebilirim ve artık eskisinden daha kırılganım. Buluttan nem kapıyorum. Ellerim eskisi kadar sıcak değil. Üşüyen herkesi ısıtırdım ellerimle ama artık kendime bile yetmiyorum.
(Femrez - İz)
