Aklım, vicdanım ve kalbim üçgeninde kıskaçtayım.
Kelimelerim tükendi, yazamıyorum..
Aklım mühürlendi sanki, düşünemiyorum..
Vicdanım desen, beni bu aşka sürükleyen en masum duyguydu, şimdi ise siyaha büründü.
Kalbime ulaşamıyorum.. Yine yaptı yapacağını, kuşandı zırhını..
Kapalı kapılar ardında kilitli kaldım, sadece o arıyor anahtarını, o zorluyor kapının kilidini.
Ama o da açamıyor, ördüğüm duvarlar engel oluyor..
Güvenemiyorum kimseye, aşamıyorum duvarlarımı...
'Sanıyordum, yanılmışım!'
Bütün çabası, duvarları değil beni yıkmak içinmiş!
Beni hiçbir zaman sevmemiş ki..
Kaybetmekten korktuğu ben değilmişim, insan olduğunu hissettiren, sıradan biriymişim onun için.
Sevginin, değerin, ilginin ne olduğunu bilmiyormuş.
Mühim değil, kıymetini de bilemedi zaten..
Hak ettiğinden çok daha fazlasını verdim.
Bilemedim bende, ne kadardı ederin!?
Çelme takan çok olmuştu ama en çok sende takıldım.
Ruhun kirliymiş göremedim, öyle körkütük inandım sana.
'O kadar küçüldün ki gözümde, kalem bile gitmek istemiyor artık kâğıda..'
Değmezmişsin.. Çok geç anladım!
thewoman
2024-02-05T11:25:50+03:00tesekkurler sana da mutluluklar :)
Efe İbiş
2024-02-05T04:58:24+03:00Zamanın bile onu haketmiyordur durum buysa. Ama yine de kendin için yap bunu, zaman alsın, acı versin, gözyaşı dök ama seni hak etmeyen birini hayatında asla tutma. Verdiğin değere saygı duymayan biri yanında ancak çıkarı için kalmak ister, kendini kullandırmamalısın. Çünkü bunu sen kendine yaparsan kendine saygın kalmaz ve sen bunu kendine yaparken elalemin oğlu sana neler yapmaz ki..
Hayatta mutluluklar iyi kalpli insanları bulsun:)
thewoman
2024-02-05T03:12:14+03:00madem içini döktün ben de bir iki şey söyleyeyim. sevgimin zerre kırıntısını bile haketmiyor ama öylesine derin bir sevda ki bendeki olmuyo yani bitiremiyorum. onu ona rağmen sevmek oluyo sanırım bu. beynimde bitiyor evet, hayatımda da yok, fakat şu kalbimden, ruhumdan onu söküp atmak baya zamanımı alacak gibi duruyor.
Efe İbiş
2024-02-05T02:10:17+03:00Kalbimi ikna etmek için çabalamadım, çok canım yandı evet ama böyle bir insanı hayatıma almam ve yalanlarının hiç farkına varmamış olmam, şu an bunları yazarken bile utanmama neden oluyor. Kendi aptallığım yüzünden canımı yaktırdığım için kendimden nefret etmişken, kalbime söz düşmedi zaten. En önemlisi de gururlu bir insan olduğumu düşünürüm hatta bazen abartılı yaşarım bu duyguyu. İşte karşımda insan bile denmeyecek bi' insan müsveddesi olduğu için en hassas noktamı da biliyordu ve gururuma oynamak istedi. İlk an da farkına varmasaydım öfkeme bile yenik düşebilirdim öyle sinsiydi işte. Çok uzattım biliyorum ama içimi de dökmüş oldum fena mı:) Anlayacağın biraz da gururumu kırdığı için ne kalp ne ciğer dinlemeden Allah'a havale ettim onu..
thewoman
2024-02-05T01:36:11+03:00benim aklım da aynı böyle düşünüyor fakat kalbim bir türlü ikna olmuyor, sizin de öyle mi?