Kaybolamıyorum artık.
Bir konuşmada, bir oyunda veyahut hayatta,
Şehrin sokaklarında, hayatın girdabında.
O kadar iyi biliyorum ki
Heyecanım yok yarın sabah uyanmaya.
Okul çantamı bir gece önceden hazırlamıyorum artık,
Heyecandan uyuyamadığım geceler de olmuyor.
Herkes böyle mi diye kara kara düşünüyorum,
Soramıyorum da kimseye, utanıyorum.
Her gün aynı oyunu oynamaktan sıkıldım
Ölümüme gün sayıyorum.
Annem duysa çok üzülür,
Bu yüzden asmıyorum kendimi ama ipim de hazır.
Ağaç lazım bi tane de
Yetmişimde değilim ama dikerim herhalde.
Ağacın dalları güçlenene kadar zaman verdim kendime.
Kaybolabilirim belki yeniden ben de.
Beklentim yok gibi gözüksem de
İçimde, umut denizinde yüzüyorum,
Kimse bilmese bile.
Benim denizim kurumaz da
İçimde kaybolan umutlarımla boğulurum
Belki de o zaman kaybolurum,
Umutlarımla birlikte
Ben de.
