Sonra büyür çocuk. Ruhu ihtiyardır.
Her ruhun bir rengi olsa onunkine katran karası düşecek kadar ihtiyar…
Sahici olmayan gülücüklere o kadar alışmıştır ki gözleri, kimse onu gözlerinin içi parlarken göremez.
Çünkü bir çocuk gömmüştür kimsenin gelmediği bir cenazede…
sessizce…
bağıra çağıra susarak...
ruhundaki bütün renkleri de mezarın üstüne bırakmıştır.
Sanırım bu yüzden kendine en çok yakıştırdığı renk hep siyahtır.
