Aklımda kalbimin iş ortaklığı yaparak duygularımı esir aldığı günler yaşıyorum şu sıralar. Bir gece treniyle veda ediyorum, yüreğimden düşen anılara. Kötü bir şehir ama ölünce alışıyorsun, sigara da yaşatmıyor üstelik. Akreple yelkovanın dansını seyrederken gözlerim aklım takılıyor yokluğuna, ama alıştım. Acımasız sonlar değil midir bizlere tecrübe olan? Çok yorgunum, her gelen götürmüş bir şeyleri.. Kimisi gülüşümü, kimisi ağlayışımı, kimisi öpüşümü, kimisi sevişimi.. Tanrım neden? Bir insan yanıyorum derken neden ateşle yaklaşmak, eriyorum. Hafızamın tozlu rafları sandığımdan daha da korkunç, üzerime toprak atmayın lütfen. Benim yalnızlığım her gece daha farklı, iyi olmaya yeminliyim ama iyi değilim..
