Yalnızlıkla dolu bu bahçe çiçek açıyor. Dikenlerle dolu... Kendimi bu kumdan kaleye bağladım. Bu bahçede saklandığını gördüm. Ve biliyorum; tüm bu sıcaklığın gerçek.
Mavi çiçekleri tutan elini tutmak isterdim. Bu benim kaderim. Gülümseme bana, beni aydınlatma çünkü sana gelemiyorum. Bana seslenebileceğin bir ismim yok.
Biliyorsun, sana kendimi veremem, sana zayıf tarafımı gösteremem. Bu yüzden yeniden maskemi takıp seni görmeye geleceğim.
Ama hala seni istiyorum. Yalnızlık bahçesinde sana benzeyen bir çiçek yeşerdi. Sana vermek istedim bu aptal maskeyi çıkarıp. Ama biliyorum, bu sonsuza kadar sürmeyecek. Saklanmak zorundayım. Çünkü çirkinim... Korkuyorum. Acınacak haldeyim. Yeniden maskemi takacağım ve seni görmeye geleceğim. Bu bahçede, bu dünyada yapabildiğim tek şey; senin gibi güzel bir çiçek yetiştirmek.
Ve bildiğin "ben" gibi yaşamak. Belki o zaman yalnızca şu kadar önünde durabilecek cesaretim olsaydı her şey daha farklı olur muydu? Ağlıyorum... Yok olmuş, çökmüş haldeyim. Yapayalnız kaldığım bu kumdan kalemde kırık maskeme bakıyorum.
Not: Smeraldo çiçeğinin hikayesine hitaben yazılmıştır. Metni daha iyi anlayabilmek için hikayaye bir göz atmanızı tavsiye ediyorum.
