Kendi kendine konuşmayı fazla abarttım ve bu benim için iyi değil. Artık kolay unutuyorum öğrendiğim çoğu şeyi. Eskiden iyi bir ezberci olmamdan dolayı öğretmenlerimin beğenisini, arkadaşlarımın hayranlığını kazanırdım. Onlar gibi olmayışım yüzünden aptal olduğumu söyleyen insanlar da vardı aralarında; Kindarlığım yüzünden üzgünüm çünkü söz hakkı hala tanımıyorum onlara. Bir şekilde bir şeylerin önemli olduğunu anlamaları gerekiyor insanların, lamı cimi yok. Hele şu her şeye bir yorumu olduğu zaman kendini zeki zanneden insanlar yok mu, en önce onlar öğrenmeliler. Ne için yaşıyoruz biz? Kendimiz için mi... Hiç sanmıyorum. Yine de hayatını kabul etmeyi bilmeli insanlar. Ne olacağına karar ver, amacını seç ve benim hayatım budur de. Herkes seni öyle bilmeli ve saygılı olmalı. Doğrun neyse doğrun o. İnsanların seni anlamasını bekleme. Fakat bir istisna var ve istisnalar dile getirilmeli. Herkesi ilgilendiren bir konu varsa ortada, o herkes için doğru olacak şekilde olmalıdır. Sahne senin, ışıklar senin üzerinde ve bu da en iyisini yapman için yeterli. İstediğin bu değil mi? Herkesin seni tanımasını istiyorsun. Peki ya kendini nasıl tanıtacaksın? Yalanlarla güzelliğe inandırabilirsin. Peki ya bu yalanlara başvurmadan bu güzelliğe neden sahip olamıyorsun? Atladığım bir şey var; "En iyisini yap." demiştim. Nedeni apaçık ortada olsa da gözden kaçırmış olma ihtimalini düşünerek dile getirmek istiyorum. Biraz sonrası senin için yoksa, bu son sahnen demektir.
