Bir zamanlar
Bu diyarlar gölgelerden habersizdi
Çoğu akan kan yerine geri konmazdı
Ve yüreği sıyırıp geçen kıymıktan duygular
Toprağı kuşatamayacak kadar azdı
Ve dingindi denizleri yüreklerin
Bir derenin üstünde yeni bitkilerin yüzdüğü gibi
Eskiden duyulmazdı karanlıkta çatlakların sesi
Kırılmazdı göklerin birlikte yeşeren maviye hevesi
Şimdiyse sönenler kaldı kibirleriyle
Yamaçlarındaki ateşi kurutmak için
Çünkü kolaydır kendinden olanların birbirini yiyip bitirmesi
Çünkü zorakidir kendinden bitenlerin birbirini sevmesi
Ne zaman parladıysa kendi taneleriyle aklı olanlar
Sönenler bitirdi heveslenenlerin çehresini
