Ruhumu veremleyen döngüyü rayında titrettiğimde

Denizin gelgitlerle kabaran dalgalarına kanmıştım

Son dördünün son ışıkları

Ebemkuşağı gibi ulanırken

Çimenlere tutunan şebnemlere

Ebediliğin Rabb'in siftahını kuşanması gibi


Zordu: ağlayamamak yaprakların altında

Avurtlarımdaki tüyleri kumrallaştıran samyelinin

Dudaklarımı okşayamayışına ağlayamamak


O çulsuz kuzgunun bir gürgen yaprağında

Açtığı delik, biliyordun

Tıfıl bir kinin dışa vurumu


Ay tarafından kabuslarından koparılan

Monarkların kanat çırpışları buyur eder isteksiz bir valse


Fakat hayır, ben ağlamak isterim

Yaprakların altında

Samyelinin gidişine

Yitişine: yürek bağladığım mavisizliğin bana sırt dönüşüne

Umudun rastgele dört harften teşekkül oluşunu fark edemeyişime