Her gün aynı göğün altında düşünüyorum bu koskoca dünyayı
Bu kadar insan içinde neden bu kadar yalnızlık?
Anlattığın anlaşılıyor mu gerçekten?
Beni bilir beni tanır dediklerimiz dokunuyor mu gerçekten kalbimizin derinliklerine.
Sanki uzun zamandır aynı acı içimdeki…
Tarifi mümkün olmayan ilelebet bir yara sanki.
Ben iyileştirmeye çalıştıkça kanayan.
Usul usul beni öldürmeyi kendine düstur edinmiş…
Ben çabaladıkça sanki daha dibine düşüyorum kuyuların.
Elimi tutup var mı beni kurtarmaya cesaretin?
Gözlerime baksan anlar mısın söylemek istediklerimi?
Kendim bile cevaplayamazken bunları
Sensin medet umduğum…
Kurtar beni diye haykırıyorum sessiz çığlıklarımla…
Karışıyor gözlerimin kahvesine süzülüyor sana anlatamadıklarım….
