"Perde kapanıyor, nefesim kesiliyor. Kafam karmakarışık nefes almaya çalışırken. Acaba hiç hata yaptım mı bugün? Acaba çevremdekilerin yüz ifadeleri nasıldı? Yine de memnunum olduğum kişiden. Belki de başkalarını mutlu edebilen biri... Bu duygulara sıkıce tutunuyorum, boş ve sıcak sahnede dikilirken. Bu boş ve sıcak sahnede dikilirken boşluk duygusundan korkuyorum, bilmem neden. İçimde duygularım çok karmaşık, ölüm kalım savaşı vermişçesine... Farkında değilmişim gibi davranıyorum. Bu ilk kez olmuyor, sözlerimde samimiyim. Saklamaya çalışıyorum ama boşuna... Boş sahne soğumaya başlarken koltukların boşalmasını izliyorum. Kendimi avutuyorum; "Mükemmel dünya yoktur..." Giderek daha da boş hissediyorum. Bu alkışlar sonsuza dek benim olamaz. Açıkça söylüyorum kendime; "Yükselt sesini, daha da çok." En azından bugünlük sonsuza dek sürsün istiyorum. Sonsuza kadar genç kalmak istiyorum. Sonsuza dek genciz. Uçuşan çiçek yapraklarının arasında hayat labirentinde koşturuyoruz. Düşüp canımı yaksam bile hayallerime doğru koşmaya devam edeceğim. Sonsuza kadar genciz biz."