Sonu bitmeyen ufkun gölgesine doğru yaptığım yolculukta gözüme ufak bir yelkenli takılıyor. Rüzgarın götürdüğü uçsuz kıyıda süzülürken yelkenli, hayallere dalıyorum şöyle kelli felli olanlarından. Kendimi koyuyorum yerine ufak yelkenlinin, yüzüyorum kenarlarına doğru sonsuz hayallerin. Zira seçeneğim de yoktu rüzgarın kaderimi yönlendirmesinden başka. Bazen düşünüyorum da, insanın hayallerinde bazı yer kalmıyor aşka. Her ne kadar meşgul etse de zihnimizi, yerine göre bırakmak gerek her şeyi kaderin cilvesinin izine. Bize de onu takip etmek düşüyor, zira yelkenlideyken suyun izi hızlıca kayboluyor ihtimaller denizinde. Eninde sonunda ulaşıp da biraz dinlendiriyorum deli-bucak zihnimi, sonu bitmeyen ufkun gölgesinde...
